Clovelly is een historisch plaatsje aan de kust, komt zo uit de verhalen van Dickens. Het plaatsje is autovrij, met zeer steile straten gemaakt van keien. De pitoreske huisjes zijn tegen de steile heuvel opgebouwd, met helemaal beneden een klein haventje. Vroeger werd hier veel gevist, nu heeft het vooral historische waarde, zoals bij ons Volendam. Het trekt dan ook veel toeristen aan. Het is zo steil dat er geen auto zou kunnen rijden. Vroeger werd hierom alles met ezeltjes vervoerd. Dat is op een gegeven moment verboden door de overheid, vanwege dierenleed. De ezels zijn opgevangen in een centrum hier in Clovelly. Om informatie te geven hoe het vroeger was en over ezels in het algemeen is dit ontstaan. Een enorm betrokken en liefdevol echtpaar, Bart en Sue hebben deze taak op zich genomen. Sue zorgt al 37 jaar voor de ezels, Bart is later in de picture gekomen. Het is een intensieve taak, 7 dagen per week. Zonder vrijwilligers redden ze het gewoonweg niet, maar ze zijn dankbaar voor de hulp. Het is erg leuk om hier te mogen helpen, momenteel samen met Adele uit Parijs en Shawn uit Amerika. Er zijn 11 ezels, de oudste zijn 34 en 35 jaar en een muilezel van 20 maanden. Die is hier gekomen nadat ze veel te vroeg van de moeder werd gescheiden.

's Ochtens worden de ezels uit het veld op een heuvel gehaald, daar staan ze 's nachts en kunnen ze heerlijk grazen en rollen door het zand. Overdag staan ze bij de stallen, oude gebouwen uit 1896, hier kunnen toeristen de dieren komen aaien en fotograferen. De mensen vinden het ontzettend leuk om zo dichtbij de ezels te mogen komen. Een paar ezels worden opgezadeld, kleine kinderen kunnen erop zitten en een klein stukje rijden. Met 2 andere ezels gaan we naar beneden halverwege de steile straat staan. Daar kunnen mensen ook de ezels dichtbij benaderen, aaien en foto's nemen. Ondertussen vertellen we over de historie van de dieren in het plaatsje. Het echtpaar heeft enorm veel vertrouwen, de deur van hun huis gaat nooit op slot, vanaf dag een kun je in en uitlopen. Ze zijn erg makkelijk, ook wat het huishouden betreft. Ze geven alle tijd en energie aan de dieren, het huis is zo te zien in geen maanden schoongemaakt. De grond is bezaaid met van alles en nog wat, stof overal. Ik ben blij dat ik mijn eigen huisje bij me heb. Het ritme hier is ook enigszins anders dan de mijne, zo wordt hier het diner vaak om 23:00 of 24:00 uur genuttigd. Hierom kook ik mijn eigen maaltijd, rond die tijd lig ik al te knorren. Ze eten zo laat omdat er 's avonds ook nog voor 3 andere ezels gezorgd moet worden, die staan bij hun thuis. Ik weet niet waar ze de energie vandaan halen. Voor mij een goede les in grenzen aangeven, ik kan het allemaal niet bijhouden. Maar als vrijwilliger hoef je maar 5 uur per dag te helpen, dus geen scheve gezichten.

Het is een arm bestaan voor Bart en Sue, ze leven van de vrijwillge bijdragen van de toeristen. De kosten voor de dierenarts, hoefsmit en voer in de winter worden soms amper opgebracht. Ze krijgen een kleine subsidie van de gemeente. Sue maakt 2x per week, om extra geld in het laadje te brengen, huizen schoon die verhuurd worden aan de toeristen. Echt hard werken dus.. Vakantie is geen tijd voor, hooguit een bezoek van 2 dagen aan haar moeder van 92 jaar. Het voelt dus erg goed om hier mijn steentje aan te kunnen bijdragen, echt leuk om te doen, en tevens leerzaam. Sue kan namelijk ook zadels maken en doet Parelli training met de ezels. Zondag is hier een gratis Parelli training dag en wandelen met de ezels voor een ander goed doel. Ik ben dankbaar dat ik dit mee mag maken.