Sinds 5 dagen verblijf ik in het Manjushri Kadampa Meditation Centre en heb een beetje kunnen zien hoe het leven van een boeddhist in een centrum eruit ziet. Er wonen hier ca. 100 mensen, sommige zijn monnik of non, maar er leven ook gezinnen en alleenstaanden. Iedereen die hier woont heeft een commitment met het centrum en krijgt een taak. Veel hebben gewoon een baan, want er is wel geld nodig om hier te kunnen leven. Daarnaast zijn er vele vrijwilligers die een paar weken, of een paar maanden blijven. Elk jaar zijn er een paar festivals met meditatielessen en lezingen over de boeddhistische leer. Dit festival was hier 2 weken geleden, er waren 3400 bezoekers vanuit elk deel van de wereld. Ongelooflijk hoe ze dat voor elkaar kregen met eten en slaapplekken organiseren.

Momenteel wordt er een nieuw centrum met een tempel gebouwd in Arizona USA. Voor dit centrum moeten er vele beelden en afbeeldingen van boeddha en dieren en andere symbolen gemaakt worden. Dat gebeurt hier in de ART studio, momenteel de enige in de wereld voor de Kadampa tempels. Heel veel werk, ik heb mij opgegeven om in de ART studio te helpen voor 2 weken. Een strak werkschema en dagindeling hier, een strenge discipline. Dat was weer even wennen na mijn vrije leventje! De dag begint met ontbijt van 7:00 tot 8:30 uur. Werk begint om 9:00 uur, naam op een lijst noteren met de tijd van binnenkomst, 11:00 uur koffiebreak en om 13:00 uur lunch. Er wordt heerlijk gekookt, het is een warme lunch, dan werken van 14:00 tot 17:00 uur. Best wel intensief allemaal, maar iedereen is supervriendelijk en momenteel werken we met ca 46 vrijwilligers aan deze taak. De eerste dag moest ik helpen met de beelden schuren, ze worden in een mal gegoten. Alle oneffenheden van de mal moet worden bijgewerkt. Ik heb gelijk gemeld dat ik met mijn pijnlijke handen niet de hele dag kan schuren. Aangegeven dat ik heel netjes kan schilderen en gevraagd of ik dat mocht doen. Nu wordt dat niet aan iedereen toevertrouwd en het team ging het overleggen. Wat een geluk, ik mag helpen schilderen! Echt blij, want in de ruimte waar wordt geschuurd is veel herrie en stof. In de schilderruimte heerst enorme rust en concentratie, het is fijn werk. Het is niet echt kunst maken, eigenlijk vlakken inkleuren met acrylverf, maar leuk genoeg. Tevens is iedereen enorm vriendelijk. In het centrum had ik vanaf dag 1 al leuk contact met 2 vrouwen, een uit Frankrijk en een uit Spanje. De vrijwilligers komen overal vandaan, Uruquai, Australie, Europa, noem maar op.

Het was even schrikken toen ik zondag aankwam en mijn slaapplek kreeg aangewezen, een slaapzaal (dorm) met 15 stapelbedden. Nou dat ben ik al jaren niet meer gewend! Maar het blijkt erg mee te vallen, ik slaap prima. Iedereen doet erg rustig, er wordt niet gepraat en om 22:00 uur gaat het licht uit. Zo zie je maar, onze angsten blijken vaak voor niets te zijn. Diner is van 18:30 tot 19:00 uur, kom op tijd, anders is er niets meer. We eten met elkaar aan grote tafels, altijd wel iemand voor een gezellig praatje. Ook elke avond heerlijk eten, ik moet uitkijken dat ik niet teveel eet.

Het centrum is omringd door een enorm bos, er staan prachtige grote bomen. Via het bos kun je naar de zee wandelen, een heerlijke verfrissende wandeling na een intensieve dag. Het gebouw zelf is ook prachtig, het lijkt een oud klooster, maar het blijkt gebouwd te zijn voor een rijke particulier. De historie ga ik nog uitpluizen, misschien daarover in een volgend verhaal. Eerst maar eens douchen, morgen nog een dag werken en dan weekeinde vrij. Lang geleden dat ik naar een vrij weekeinde heb uitgekeken, we gaan met zijn drieën naar Ulverston.