Ik ben hier alweer ruim een week en heb veel geleerd. Alle ezels en de 2 muilezels ken ik inmiddels bij naam en weet de leeftijd. Vaak sta ik onderaan de straat met Ely, 25 jaar en Bertie, 9 jaar. Ely is hier al zijn hele leven en heeft in de steile straten van Clovelly gewerkt, dat vinden de meeste toeristen een interessant verhaal. Het is niet zielig, want ezels vinden het ook fijn als ze een taak hebben. Zodra de belasting maar niet te groot is. Ze kunnen maximaal 30 tot 35 kg dragen op de rug. De ezels worden hier heel liefdevol behandeld en zijn hierom heel betrouwbaar naar de mensen toe. Ze worden graag geaaid en geborsteld. Kinderen kunnen een kleine rit maken op een van de ezels voor 3 pond.

Gisteren was ik bang dat ik zou worden ontslagen, een heel avontuur beleefd.. Elke avond brengen we de ezels naar een van de velden, dan zijn ze heerlijk de hele nacht buiten. De twee oudste ezels, Wellington van 35 en Noah van 34 jaar staan samen in een aparte wei. Niet ver van de stal vandaan, vanwege de slechte voeten van Wellington. Maar ook omdat de muilezel Mollie van 20 maanden de twee bejaarden nogal eens kan uitdagen. Ik vind het niet fijn als we te laat naar huis gaan, dus ik zei stoer: "Ik breng die twee wel naar de wei vlakbij." Sue en Adele zouden de andere ezels wegbrengen, dan zijn we lekker vroeg klaar dacht ik zo. Noah had zo zijn eigen plan getrokken, nadat ik het hek had dichtgedaan rende hij weg. Rechtsaf, helemaal de verkeerde kant op. Hoe harder ik hem probeerde in te halen, hoe sneller hij liep. Ineens geen oud beestje meer, het leek wel een huppelende jonge veulen. Ezels blijven altijd bij elkaar, dus Wellington schokte er wel achteraan. Noah liep de heuvel op, ze wonen hier al hun hele leven, dus kennen de weg op hun duimpje (of hoefje in dit geval). Eerder ben ik al mee geweest naar de weide boven aan de heuvel, werkelijk prachtig daar, met uitzicht over de zee. Wat dat betreft begrijp ik de keuze wel. Het is ongeveer 25 minuten lopen, ik was bang dat de oudjes halverwege niet verder konden.. Oh oh, wat maakte ik me een zorgen, ik wil toch graag alles goed doen. Geen telefoon bij me natuurlijk, ik hoefde immers maar 5 minuten lopen de dieren weg te brengen. Een paar keer probeerde ik de dieren weer terug te leiden, maar 'zo koppig als een ezel' was hier echt van toepassing. Dan toch maar omschakelen en de dieren zo veilig mogelijk boven zien te krijgen. Dat was gelukkig gelukt, ondanks dat Wellington een 'schoen' was verloren. Die draagt hij vanwege zijn pijnlijke hoeven. Inmiddels tikte de tijd gestaag door en ruim een uur later kwam ik pas weer terug in de stal. Sue en Adele waren me al overal aan het zoeken, vreselijk ongerust. Ze dachten dat mij iets was overkomen. Beide moesten onzettend lachen, niet boos gelukkig. Daarna kwamen er meer verhalen los wat de ezels in het verleden voor kattekwaad (een vreemde term in dit verhaal) hadden uitgespookt. We waren pas om 20:30 uur thuis, eten gekookt en daarna afgepeigerd onderuit.

Vandaag had Adele (ze is een studente uit Parijs, 20 jaar) een uitdaging met Jasper van 25 jaar. Die is allergisch voor de bijtende paardevliegen. Hij sprong wild op en neer in de straat, zodra hij maar dacht dat er een vlieg was. Adele probeerde hem te kalmeren, met een flinke strubbeling als gevolg. Uiteindelijk heeft ze hem maar terug gebracht naar de stal, daar was hij weer zo mak als een lammetje. Elke dag een avontuur, we hebben het heel gezellig met elkaar. Bovendien is het hier erg mooi, een heel rustig gebied.